Reminder Intro 2

Reminder Intro 2

“ผมก็แค่...คอยเตือนความจำของพี่ก็เท่านั้น”

"พี่วอนอู!!" มินกยูที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน มองเข้าไปในห้องครัว เห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มสองคนที่กำลังสาละวนอยู่กับการทำอาหาร หนึ่งในแผ่นหลังนั้นเขาจำมันได้ดี และค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นแผ่นหลังของคนรักของเขา เขาจึงเรียกชื่อออกมาด้วยความตกใจ ถ้าอยู่คนเดียวก็จะไม่ตกใจขนาดนี้แต่นี่มาอยู่กับอีกคนและดูสนิมสนมกันเสียด้วย

วอนอูสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากน้ำเสียงที่คุ้นเคย ทั้งๆที่ยืนอยู่ข้างกันแท้ๆแต่เสียงที่ได้ยินเหมือนอยู่ไกลออกไป เขาหันไปมองตากับคนข้างๆก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปยังต้นเสียงที่อยู่ด้านหลัง

"พี่วอนอู พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ" ต่างฝ่ายต่างเดินมาหากันและหยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"ห้ะ..." วอนอูอุทานด้วยความสงสัยพลางมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าสลับกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ผมน่ะมินกยู" พูดพลางดึงแขนให้อีกคนมายืนใกล้ๆตัวเองแทน

"แล้ว..." วอนอูพูดพลางมองไปยังคนที่เขาใช้เวลาอยู่ในครัวด้วยกันตั้งแต่เช้ามืด

"ช่างหมอนั่นเถอะ" มินกยูบอกปัด ก่อนทำท่าจะพาอีกคนเดินกลับเข้าไปในห้องครัว

"เดี๋ยวนะถ้านาย...แต่ว่าเมื่อกี้..." วอนอูดึงแขนให้อีกคนหยุดก่อนทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ พูดประโยคที่เว้นวรรคพลางมองไปที่คนที่เอาแต่ยืนมองเฉยๆตั้งแต่อีกคนมาถึง

"เมื่อกี้อะไรครับ" มินกยูขมวดคิ้ว

อีกคนที่ยืนกอดอกมองดูอยู่นาน หลุดเสียงหัวเราะที่พยายามจะกลั้นเอาไว้ออกมา

"นายขำอะไร ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นครับพี่วอนอู"

"ก็..." วอนอูหยุดคำพูดไว้ เมื่ออีกคนส่ายหน้าเบาๆหลังจากที่พยายามกลั้นขำแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูจริงจังขึ้นมา

"อะไร นายทำอะไร มันทำอะไรพี่ พี่บอกผมสิ" มินกยูหันไปถามอีกคนที่ยกมือมุมปาก ก่อนหันกลับมาถามวอนอู โดยที่มือก็ยังคงจับข้อมือของวอนอูให้แน่นราวกับกลัวว่าจะหายไป

วอนอูนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกผิดปนสับสน เขาก้มหน้าไปหลบตากับคนทั้งสอง

"เกิดอะไรขึ้นครับพี่วอนอู พี่บอกผมนะครับ" มินกยูที่พยายามทำใจให้เย็นลง พยายามคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ

"ก็พี่...พี่...พี่กอด" รวบรวมความกล้าพูดออกมาพลางก้มหน้าชี้ไปที่อีกคน

"โอเค ไม่เป็นไรนะครับ" มินกยูถอนหายใจโล่งอก ที่ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ถึงแม้ใจจริงจะไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยก็ตาม

"แล้วเราก็..." วอนอูพูดเพียงเท่านี้แล้วก้มหน้าลงไปอีก

"ห้ะ..." มินกยูอุทานด้วยความตกใจ

"คือ...คือมัน...มันไม่..." พอเห็นอีกคนตกใจก็รีบพูดจนตะกุกตะกัก

"ก็บอกแล้วไงว่าอย่าพูด" คนที่เอาแต่ยืนมองอยู่ๆก็พึมพำออกมาแต่ก็ยังได้ยิน

"นายน่ะเงียบไปเลย"

"เล่ามาครับ เล่ามาให้หมด" มินกยูหันกลับมาที่วอนอู

"ก็แค่จุ๊บแก้ม" วอนอูพูดท้ายประโยคด้วยเสียงแผ่ว

"พี่!!!" ดูเหมือนว่าอารามณ์ของมินกยูจะเดือดขึ้นมาอีกครั้ง

"แต่ว่าไม่มีอะไรแล้วนะ มีแค่นี้" วอนอูรีบบอก

"แค่นี้ พี่ใช้คำว่าแค่นี้หรอครับ พี่...เราสองคนไม่ได้เหมือนกันเลยนะ"

"เหมือน...นายสองคนน่ะเหมือนกันจะตาย"

"พี่ดูให้ดีๆ เราไม่เหมือนกันเลยนะ" มินกยูพยายามอธิบาย

"เหมือน นายสองคนน่ะเหมือนกัน แม้แต่กลิ่นของนายยังเหมือนกันเลย" พอพูดจบประโยคก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองที่เผลอพูดสิ่งที่คิดออกมา

"ห้ะ...พี่!!!!" มินกยูตกใจกับคำพูดของอีกคน

คำพูดของวอนอูทำเอาคนที่ยืนดูหลุดขำออกมาอีกครั้ง

"นายจะขำอะไรนักนา" มินกยูหันไปถามอีกคนที่ยกมือมุมปาก โดยที่มือก็ยังคงจับข้อมือของวอนอูให้แน่นราวกับกลัวว่าจะหายไป

"ก็ไม่มีอะไร" เขาพูดพลางยักไหล่ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบน ปล่อยให้สองคนคุยกันตามลำพัง
"นี่นาย..." มินกยูแทบอยากจะวิ่งไปกระชากคอเสื้อ เพราะท่าทางที่ยียวนนั่นจริงๆ
"ใจเย็นๆสิมินกยู" วอนอูจับมือของมินกยูไว้พลางบีบเบาๆ
"พี่จะให้ผมใจเย็นได้ไง ก็..."
"มากินขนมกันดีกว่านะ" พูดพลางพยายามลากอีกคนไปที่ห้องครัว
"แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกผมละว่าจะมา"
"ก็กะว่าจะมาเซอร์ไพร์สน่ะ"
"ไม่เอาแล้ว ไม่มีเซอร์ไพร์ส ต่อไปอย่าเซอร์ไพร์สอีกนะ"
"โอเค คราวหน้าถ้าจะมาจะบอกก่อนนะ"

minwon fiction by@Serenity1707