Resist Chapter 8 [MinWon Fiction]
Resist
Chapter 8
Chapter 8
“พี่วอนอู พี่...วอนอูครับ” มินกยูที่ตื่นก่อนนั่งมองคนที่ยังหลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนก้มลงกระซิบที่ข้างหูของ
อีกคนเบาๆ
“งื้อ~~” ผงกหัวขึ้นมาทั้งๆที่ยังหลับตา
“ตื่นได้แล้วครับ เดี๋ยวไปเรียนสายนะ”
คนถูกปลุกนอกจากไม่ตอบอะไรแล้ว ยังมุดตัวซุกลงใต้ผ้าห่มตามเดิม
“พี่~~” เรียกอีกครั้งก่อนใช้มือประคองหน้าของคนที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมา
“งื้อ~~” ส่งเสียงในลำคอด้วยดวงตาที่ยังคงปิดแล้วซบหน้าลงบนฝ่ามือใหญ่ของอีกคน
“ทำไมตัวอุ่นจัง พี่ตัวร้อนหรอ ไม่สบายหรอ” ว่าพลางใช้หลังมือแตะหน้าผาก
“อื้อออ” ทำท่าจะล้มตัวลงนอนบนหมอนตามเดิม แต่ก็ถูกอีกคนจับไว้
“พี่...ลืมตามาคุยกันก่อนสิ”
“ฮือออ” ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่ก็ยังเอนลงไปซบหมอนนุ่ม
“ไปเรียนไหวมั้ยครับ” มินกยูถาม
เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ
“พาไปหาหมอมั้ย”
“หึ” ส่งเสียงสั้นๆแทนคำตอบ
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
“แค่นอนพักก็พอแล้ว” ส่งเสียงงัวเงียตอบกลับไป
“งั้นผมไปเรียนนะ”
เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนขยับนอนตัวในท่าสบายตัว
มินกยูที่ลุกออกจากเตียงเอื้อมหยิบผ้าห่มผืนหนามาคลุมตัวอีกคนให้ เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาเห็นรอย
คราบบางอย่างบนผ้าปูที่นอน
“เลือด...พี่เลือดออกหรอ” เขาอุทานพลางดึงผ้าห่มออกจากตัวของอีกคน แล้วจับพลิกตัวหาร่องรอย
ที่เป็นสาเหตุของรอยเลือด
“หืมมม...ไม่เป็นอะไร” เขางัวเงียตอบพลางดึงผ้าห่มมาคลุมตัว
“แต่พี่...แต่มัน...เลือด” พูดด้วยท่าทีร้อนรน
“อืมมม ไม่เป็นอะไรหรอก” เขายันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนใช้มือตบข้างตัวเบาๆให้อีกคนนั่งลงข้างๆเขา
มินกยูนั่งลงอย่างว่าง่าย ก่อนพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ผมพาไปหาหมอมั้ย”
อีกคนไม่ตอบอะไร ยกยิ้มมุมปากก่อนใช้ริมฝีปากของตัวเองแตะลงบนริมฝีปากของอีกคน
“ไปเรียนเถอะ เดี๋ยวไปสายนะ”
“เอางั้นหรอ...แต่...” ยังไม่ทันที่เขาจะพูด อีกคนก็ใช้มือลูบแก้มข้างซ้ายของเขาเบาๆ
“ไปเรียนเถอะ” เขาพูด
“งั้นผมไปเรียนก่อนนะ แล้วตอนกลางวันผมจะรีบกลับมาหาพี่นะ”
เขาพยักหน้ารับรู้
มินกยูที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่จู่ๆก็รีบร้อนเดินกลับมามองหาอะไรบางอย่างแถวๆเตียงนอน
“หาอะไร มินกยู” วอนอูที่คอยมองอยู่ถามขึ้น
“โทรศัพท์ของพี่ล่ะ”
“หืมม” วอนอูส่งเสียงเป็นเชิงถามซ้ำ
“โทรศัพท์ของพี่น่ะ ...อ่ะ อยู่นี่เอง” เขาก้มลงหยิบโทรศัพท์ของวอนอูที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาแล้วยื่น
ให้อีกคน
“หืมมม” วอนอูทำหน้าไม่เข้าใจ
“ปลดล็อคสิครับ เดี๋ยวผมบันทึกเบอร์ของผมให้”
“อา...มันไม่มีรหัสหรอก”
มินกยูเลื่อนปลดล็อคก่อนกดหมายเลขของตัวเองแล้วกดโทรออก โดยมีวอนอูนั่งมองดูอยู่เงียบๆ
“ถ้ามีอะไรหรือถ้าพี่รู้สึกไม่ดีรีบโทรหาผมเลยนะ” เขาพูดพลางยื่นโทรศัพท์คืนให้อีกคน
วอนอูพยักหน้าก่อนยื่นมือไปรับโทรศัพท์
เมื่ออีกคนออกไปแล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนตามเดิมแล้วผล็อยหลับไป ก่อนถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์
เขางัวเงียตื่นและกำลังเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์แต่เสียงก็เงียบลงไปซะก่อนจึงหยิบมาดูว่าเป็นใครที่
โทรหาเขาในเวลาแบบนี้
“ซึงซอล” ชื่อที่ปรากฏบนโทรศัพท์ว่าเป็นสายที่ไม่ได้รับ
เขาพิมพ์ข้อความตอบกลับไปในแอปพลิเคชั่นแชทแทนการโทรกลับ
“หืมมม”
“ทำไมไม่มาเรียนอ่ะ” ซึงซอลถามกลับมา
วอนอูไม่ได้พิมพ์ข้อความตอบกลับไปเพียงแต่ส่งรูปถ่ายรูปหนึ่งกลับไปให้อีกคนแทน
รูปชายสองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนโดยที่คนตัวเล็กซบอยู่บนแผงอกภายใต้อ้อมแขนของคนตัวโต
“เฮ้ยยยยยย !!! ตอนนี้ ???”
“เปล่า...เมื่อคืน”
“3 เดือน !!! คึคึคึคึคึคึ สถิติใหม่ของจอนวอนอู จุดผลุให้เลย”
“อะไรเล่า”
“ว่าแต่...แล้วทำไมไม่มาเรียนอ่ะ”
“ก็ไม่คิดว่าเด็กนั่นจะแรงเยอะขนาดนี้”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“อย่าขำสิ”
“โทษที แต่นายไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“อื้อ”
“งั้นก็ดีแล้ว พักผ่อนเถอะ ถ้ามีไรก็โทรมานะ ไปเรียนต่อล่ะ บาย”
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น วอนอูที่กำลังนอนเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่ค่อยๆลุกจากเตียงเดินไปที่ประตู
ถึงจะยังไม่เปิดประตูก็พอจะรู้ว่าเป็นใครมาหาเขาตอนเที่ยงวันแบบนี้
“พี่!!!” เสียงอุทานดังขึ้นแทบจะทันทีที่ประตูถูกเปิดออก
“หืม” เขายกคิ้วด้วยความสงสัยที่อยู่ๆอีกคนก็อุทานซะดัง เขายังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้มาเปิดประตู” มินกยูพูดพลางจับไหล่อีกคนให้หมุนตัวแล้วรีบดันให้เดินกลับเข้าไป
ในห้อง หันมองทางซ้ายและขวาก่อนปิดประตูห้อง
“ทำไมล่ะ ก็อยู่ห้องไม่ได้ออกไปไหนสักหน่อย”
“แล้วถ้าไม่ใช่ผมแต่เป็นคนอื่นล่ะ”
วอนอูก้มมองชุดเสื้อยืดตัวบางสีขาวความยาวแค่คลุมสะโพกเล็กน้อยกับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวสั้นของตัวเอง
ก็ยังไม่เข้าใจอีกคนอยู่ดี ก็นี่มันชุดอยู่บ้านนี่หน่า
“อย่าแต่งตัวแบบนี้ไปเปิดประตูอีกนะ” เขาพูดพลางเดินเข้ามาใกล้อีกคนแล้วใช้มือจัดผมของอีกคนให้
เข้าที่
วอนอูไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าเออออไปอย่างนั้น
“ผมหวง” เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของอีกคน ก่อนเดินไปอีกทางทิ้งให้อีกคนยืนเขินอยู่ตรงนั้น
เสียงเตือนข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นการเรียกสติของวอนอูให้กลับมา เขาหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน
“คืนนี้สองทุ่ม เจอกันที่ร้านนะ มาฉลองกัน” ซึงซอล
วอนอูกดส่งสติ๊กเกอร์โอเคกลับไปก่อนวางโทรศัพท์ลงที่เดิมแล้วเดินตามอีกคนไปที่โต๊ะอาหาร
“พี่ยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้าใช่ไหม ระวังจะเป็นโรคกระเพาะนะ”
อีกคนไม่ตอบอะไรเพียงแค่นั่งลงเตรียมกินอาหาร
“ไม่ต้องมาทำหน้ายู่เลย” มินกยูที่หันมาเห็นหน้าแบบนั้นก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้เอื้อมมือมายีผมของอีกคน
“ผมยุ่งหมด” เขาพูดพลางปัดมือออกอีกคนออก
“แล้วนี่...พี่ดีขึ้นหรือยัง” เขาถามพลางนั่งลง
วอนอูพยักหน้าแทนคำตอบเพราะอาหารที่เต็มปาก
“ผมเป็นห่วงพี่จะแย่” พูดหลังจากที่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ก็แค่...” วอนอูพึมพำเบาๆ
“พี่ว่าอะไรนะ”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“จริงสิ” อุทานขึ้นมาเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนรีบวิ่งไปที่เตียงแล้วรื้อผ้าปูที่นอนออก
“จะทำอะไรน่ะ”
“เดี๋ยวผมเอาไปซักให้นะ” เขาพูดพลางยัดผ้าปูที่นอนลงไปในตะกร้าผ้า
“ไม่ต้องหรอก” พูดพลางโบกมือห้าม
“ผ้าผืนใหม่อยู่ตรงไหนครับ”
เจ้าของห้องไม่ตอบอะไรเพียงแค่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ไม่มีหรอครับ”
คราวนี้เขาพยักหน้าแทนคำตอบเพราะอาหารที่เต็มปาก
“งั้นเดี๋ยวผมมานะครับ” มินกยูพูดพลางยกตะกร้าผ้าทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยว!! จะไปไหน”
“เอาไปซักครับ แล้วก็จะไปเอาผ้าผืนใหม่มาปูให้” มินกยูตอบ
“ไว้ค่อยซักก็ได้ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก จะบ่ายแล้วนะ”
“จริงด้วย” เขาพูดหลังจากที่หันไปมองนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง
“วางไว้ตรงนั้นแหละ มากินข้าวก่อนสิ”
“ถ้างั้น...เดี๋ยวผมมานะครับ” เขาทำท่านึกก่อนรีบออกจากห้องไป
ไม่นานนักเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น วอนอูลุกจากโต๊ะอาหารไปเปิดประตูให้
“อีกแล้วนะ ผมบอกแล้วไงว่าห้ามแต่งตัวแบบนี้มาเปิดประตู” บ่นทันทีที่ประตูเปิดออกพลางทำหน้างอ
ใส่อีกคน
“ก็นี่มันนาย” อีกคนพูดเสียงเนือยใส่
“ก็แล้วถ้า..ไม่ใช่..ผม..ล่ะ” พูดทีละคำใส่อีกคน
“รู้แล้วน่า” พูดพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อจัดการข้าวกลางวันที่เหลือต่อ
ปล่อยให้อีกคนง่วนอยู่กับการปูผ้าปูที่นอนที่ไปขนมาจากห้องของตัวเอง
“เรียบร้อย!” เขาพูดพลางยืดอกมองเตียงนอนที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบด้วยความภูมิใจ
“มากินข้าวเถอะ” อีกคนหันมาเรียก
“คร้าบ” เขากึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่โต๊ะอาหารก่อนจัดการกับอาหารกลางวันของตัวเอง
“ไปเรียนได้แล้ว” วอนอูที่นั่งมองอีกคนอยู่เงียบๆพูดขึ้นหลังจากที่อีกคนตักอาหารช้อนสุดท้ายใส่ปาก
“ทำไมใจร้าย”
“หืม”
“ก็ไล่กันอ่ะ”
“เปล่าสักหน่อย ก็เดี๋ยวไปเข้าเรียนสาย”
“คร้าบบบ”
“ไปเถอะ” วอนอูพูดพลางลุกจากโต๊ะอาหาร เตรียมจะเดินไปส่งอีกคน
“พี่...แต่ว่า...ผมอ่ะ” อีกคนลุกตามอย่างว่าง่ายก่อนหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านี้
วอนอูยกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ไม่มีรางวัลให้หรอ” คำหน้างอแงให้อีกคนพลางชี้ไปที่เตียงที่เป็นระเบียบเพราะฝีมือของตัวเอง
“ไว้ค่อยมาเอา” พูดพลางดันหลังอีกคนให้เดิน
“เดี๋ยวพี่ลืมทำไงอ่ะ”
“ไม่ลืมหรอก ไปได้แล้ว”
“งั้น เลิกเรียนแล้วผมมาหานะ”
“ไม่ไปซ้อมหรอ”
“พี่รู้ได้ไงอ่ะ”
“ก็...ก็ใครบ้างล่ะจะไม่รู้จักคนดังอย่างนาย เค้าก็รู้กันทั่วแหละ” วอนอูเลิกลั่กก่อนตอบ
“ก็จริงอ่ะ งั้น...มัดจำไว้ก่อนนะ” ไม่พูดเปล่าแต่โน้มใบหน้าลงมาจูบโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว
“นี่” ทุบเข้าที่อกของอีกคน
“ฮิฮิ งั้นถ้าผมซ้อมเสร็จแล้วจะมาหานะ”
วอนอูพยักหน้ารับรู้
“เดี๋ยว ! ไม่ต้องเดินไปที่ประตูเลย ส่งแค่นี้ก็พอ” พูดพลางจับไหล่อีกคนให้หยุดเดิน
“ก็ได้ๆ”
“ชุดแบบนี้ให้ใส่ได้เฉพาะตอนที่อยู่กับผมเท่านั้นนะครับ” ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของอีกคนเบาๆ
ก่อนออกไปจากห้อง
19.00 น. ร้าน คุปส์บาร์
“อ้าวพี่วอนอู สวัสดีครับไม่เจอพี่ที่นี่นานแล้วนะครับ” รุ่นน้องที่คอยดูแลร้านทักทันทีที่เขาเดินเข้าไปใน
ร้าน
“อืม อืม ไมค่อยว่างน่ะ”
“พวกผมเพิ่งเตรียมห้องเสร็จเมื่อกี้เลยครับ เชิญครับ” พูดพลางส่งสัญญาณให้อีกคนพาเดินไปห้องวีไอพี
ที่อยู่ส่วนด้านในของร้าน
เขาเดินเข้าไปในห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ ก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่แล้วมองไปรอบๆ เขาจงใจมาก่อนเวล
านัด เพราะกลัวว่าจะเจอเข้ากับอีกคนระหว่างทางที่มาที่ร้าน หรือถ้าเด็กนั่นมาหาเขาที่ห้องคงเป็นการ
ยากที่จะขอตัวออกมา นั่งอยู่สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามา
“อ้าว วอนอู~~~ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่กอดหมับรวบเอวของอีกคนไว้ในอ้อมแขน
“สวัสดีครับ พี่จองฮัน”
“งุ้ยยยย ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ” พูดทั้งที่ยังไม่คลายอ้อมแขน แล้วยังใช้มือข้างหนึ่งเกาคางของอีก
คนอีก
ไม่นานนักก็มีอีกคนที่ตามเข้ามา
“เฮ้ เป็นไงมั่งเนี่ย นายโอเคนะ คึคึคึ” ซึงซอลทักขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้อง แล้วก็รีบเดินเข้าไปลากคนที่
ทำรุ่มร่ามให้ออกมาไกลๆเพื่อนของตัวเอง
“ถามแล้วก็หัวเราะ หมายความว่าไง”
“ก็เปล่า เป็นห่วง”
“งั้นหรอ”
“ไม่พามาด้วยหรอ” เขากระซิบถาม
“ไม่อ่ะ”
“ทำไมอ่ะ ฉันอนุญาต นายพาแฟนมาได้นะ”
“แฟนอะไรเล่า”
“หืม หมายความว่าไง” จองฮันถามขึ้นเมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง
“ก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ”
“เดี๋ยวๆ แฟนหรอ? นายมีแฟนแล้วหรอวอนอู? ใครอ่า?” จองฮันพูดพลางทำตาโตใส่
“ถามเป็นชุดอย่างนี้ใครจะไปตอบทัน ก็ที่ชวนมาวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละ” ซึงซอลอธิบาย
“เรื่องวอนอูมีแฟน?”
“เปล่า เรื่องที่วอนอูทำมิชชั่นสำเร็จต่างหาก ฮ่าฮ่าฮ่า” ซึงซอลพูดพลางหัวเราะ
“หิวอ่ะ” วอนอูพูดขึ้นเพื่อจงใจเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเวลาเดียวกันกับที่เสียงโทรศัพท์ของจองฮันดังขึ้น
“เดี๋ยวมานะ” จองฮันพูดเพียงสั้นๆแล้วก็รีบร้อนออกจากห้องไป
“อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิ”
“โทษทีๆก็ดีใจด้วย มีแฟนเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยเลยนะ”
เขาส่ายหน้า
“อะไร” ซึงซอลถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“ห๊า แล้วเรื่องเมื่อคืน...”
“ก็แค่นั้น” พูดพลางยักไหล่ใส่อีกคน
“เหยยย นายไม่ได้ต้องการแบบนี้จริงๆใช่ไหม”
“ก็...ไม่รู้สิ” เขาพูดโดยที่ไม่ได้หันไปสบตาคนถามแต่ละสายตาไปมองเครื่องดื่มบนโต๊ะแทน
“มาแล้วๆ ดูสิพาใครมาด้วย” จองฮันที่เข้ามาทำลายความเงียบระหว่างทั้งสอง พูดขึ้นพลางค่อยๆพาคน
ที่แอบไว้ด้านหลังตัวเองออกมา
“จีฮุน” ซึงซอลและวอนอูอุทานพร้อมกัน
“ไม่คิดว่านายจะมาได้ ได้ข่าวว่าเรียนหนัก” วอนอูพูดพลางตบที่นั่งข้างๆตัวเป็นเชิงบอกให้อีกคนนั่ง
“ก็เพิ่งสอบเสร็จน่ะ เลยกะว่าจะมาผ่อนคลายสักหน่อย”
“ดีเลยๆ” ซึงซอลพูดพลางเดินออกไปเรียกพนักงานด้านนอกห้อง
“ว่าแต่ทำไมจู่ๆถึงเรียกมาแบบนี้ล่ะ” จีฮุนถามขึ้น
“ก็...” ซึงซอลหยุดคำพูดไว้เท่านี้ก่อนปรายตามองไปทางเพื่อนสนิทอย่างวอนอู
วอนอูทำตาโตใส่อีกคนเป็นเชิงห้าม
“ก็ไม่ได้เจอกันครบๆแบบนี้นานแล้ว เลยชวนมา” ซึงซอลอธิบาย
“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินว่า...”จองฮันที่พูดขึ้นมาได้เพียงเท่านี้ก็ถูกซึงซอลเอามือปิดปากเสียก่อน
“มาๆเครื่องดื่มก็มาแล้ว คนก็มาครบแล้ว มาไลฟ์ลงไอจีกัน” เขาพูดพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา
วอนอูส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม
“อ่าาา” ซึงซอลทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ แล้วก็ส่งสัญญาณมือว่าโอเคให้กับเพื่อน ก่อนเรียก
คนอื่นๆมารวมตัวกันพร้อมถือแก้วในมือ
“ชนแก้ว!!!”
“แน่ใจนะว่ากลับเองได้” ซึงซอลหันไปถามวอนอูอีกครั้ง เมื่อคนอื่นๆแยกย้ายกันไปหมดแล้ว เหลือแค่
เพียงเขา วอนอู และจองฮัน
“ได้ไงล่ะ ใครจะกล้าปล่อยคนน่ารักๆอย่างวอนอูให้กลับคนเดียวตอนดึกๆแบบนี้” จองฮันพูดขึ้นมา
หลังจากที่วอนอูยืนยันว่าเขากลับคนเดียวได้
“ไม่เป็น...” พูดได้เพียงเท่านี้ก็ถูกจองฮันกอดคอแล้วพาเดินไปที่รถของตัวเอง
“มาเถอะยังไงก็ต้องไปส่งจีฮุนเด็กน้อยอยู่ดี” จองฮันพูดพลางทำท่าให้วอนอูขึ้นรถ ก่อนขับพามาส่งที่
หน้าหอพัก
“ขอบคุณนะครับ” วอนอูกล่าวขอบคุณ
“ให้ขึ้นไปส่งไหม” ซึงซอลถาม
“ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง” วอนอูตอบก่อนลงจากรถไป
7.00 น.
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันทีที่วอนอูเดินออกมาจากห้องน้ำ
“หืมมม” เขากดรับสาย
“พี่วอนอูตื่นหรือยังครับ”
“ตื่นแล้ว”
ทันทีที่เขาตอบกลับไปเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
“มีเรียนเช้าหรอ” วอนอูเอ่ยทักเมื่อเห็นอีกคนอยู่ในชุดนักศึกษา
“ใช่ครับ พี่ก็มีเรียนเช้าเหมือนกันใช่ไหม”
“อื้ม” เขาตอบสั้นๆพลางเดินนำอีกคนเข้ามาในห้อง
“แต่พี่...” มินกยูหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านี้
“หืมม” วอนอูหันกลับมาหาอีกคน
“ทำไมพี่แต่งตัวแบบนี้ไปเปิดประตูอีกแล้วอ่า”
“ทำไมหรอ” เขาพูดพลางก้มลงมองชุดตัวเอง
เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่ติดกระดุมเรียบร้อยกับกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ยาวเลยชายเสื้อลงมาแค่เพียงเล็กน้อย
“ก็กางเกง”
“กางเกงทำไมหรอ” เขาพูดพลางเปิดชายเสื้อขึ้นแล้วก้มหน้าลงมองสำรวจไปรอบๆ
เผยให้เห็นหน้าท้องขาวๆ ไรขนอ่อนตรงสะดือ เอวคอด ต้นขาขาวและ...
มินกยูกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ “พี่นะพี่ ผมไม่อยากไปเรียนสายหรอกนะ”
“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่” เสียงของวอนอูทำไมมินกยูได้สติคืนมา
“ก็มันสั้น เค้าเห็นกันหมดทั้งตึกแล้วเนี่ย”
“เห็นอะไร แล้วก็ไม่มีใครสักหน่อย ก็มีแต่นายนี่แหละ”
“ใช่มีแต่ผม งั้น...”
“อะไร”
“งั้นผมขอเห็นมากกว่านี้แล้วกัน” ไม่พูดกล่าวเดินเข้าไปรวบเอวจากด้านหลัง
“อย่านะ”
“อย่าอะไรครับ อย่าช้าหรอ” เขากระซิบที่ข้างหูของอีกคน
“ปล่อยเร็วเสื้อยับหมดแล้ว”
“ก็ได้ครับ แต่ต่อไปอ่ะพี่ต้องใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนไปเปิดประตูนะ”
วอนอูพยักหน้าแทนคำตอบก่อนเดินไปแต่งตัวต่อ
“วันนี้ผมขอเดินไปเรียนพร้อมพี่นะ” มินกยูพูดระหว่า่งทางเดินไปที่ลิฟท์
“ไม่เอาอ่ะ”
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“ไม่อยากดังอ่ะ”
“อ่า...งั้นเดินไปด้วยกันแค่ตรงหน้าม.ได้มั้ย”
“เอางั้นก็ได้” วอนอูพูดพลางกดปุ่มเพื่อปิดลิฟท์ เป็นเวลาเดียวกันกับที่มินกยูสังเกตไปที่นาฬิกาข้อมือ
ของวอนอู
“พี่วอนอูครับ”
“หืมม อะไรหรอ” เขาหันไปหาอีกคน
“เมื่อคืน...พี่ไปไหนมาหรือเปล่าครับ”
“เปล่านี่” วอนอูหันกลับมายังหน้าประตูลิฟท์ก่อนตอบ
“หรอครับ” เขาพูดพลางจ้องไปที่นาฬิกาข้อมือของอีกคนอีกครั้ง
“ทำไมหรอ”
“พอดีเมื่อวานผมแวะไปหาพี่ที่ห้องหลังจากกลับมาจากไปซ้อมน่ะครับ”
“อ๋อ”
“สงสัยว่าพี่คงหลับไปแล้วน่ะครับ เพราะผมเคาะประตูอยู่สองสามที”
“อ่า...ใช่ๆเมื่อคืนหลับเร็วน่ะ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ถึงจะพูดตอบไปแบบนั้น แต่เขาก็มีสิ่งที่ยังสงสัย เขาจ้องไปที่นาฬิกานั้นอีกครั้ง
ก่อนที่ประตูลิฟท์จะเปิดออก
To Be Continued ...
minwon fiction by @Serenity1707
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น