Resist Chapter 9 [MinWon Fiction]
Resist Chapter 9
“อ้าว น้องมินกยูมาทำอะไรจ้ะ” รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากคลาสเรียนถามขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มรุ่นน้องคนดังของคณะมายืนด้อมๆมองๆอยู่ตรงทางเดินหน้าห้องเรียน
“เอ่อ...คือ...ผม”
“มาหาพี่รหัสหรอจ้ะ”
“อ่า..ใช่ครับ”
“ว้าย ใครกัน อยู่ในคลาสเดียวกับพี่หรอโชคดีจัง”
“เอ่อ ความจริงผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“อ้าว ยังไม่เคยเจอหรอ”
“ประมาณนั้นครับ” ตอบพลางส่งยิ้มแห้งกลับไป
“ใจร้ายจัง...เป็นพี่นะถ้ารู้ว่าได้น้องมินกยูเป็นน้องรหัสจะไปตามหาเองเลย”
เขาส่งยิ้มตอบกลับไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรตอบไปดี
“งั้น..ให้พี่บอกให้ไหม”
“จริงหรอครับ”
“แต่ว่ามีข้อแม้หนึ่งข้อนะ”
“อะไรหรอครับ”
“น้องต้องไปกินข้าวกับพี่เป็นเวลา 1 สัปดาห์ ไม่สิ 1 เดือน”
“เอ่อ...จะดีหรอครับ”
“แหมๆอย่าไปตกลงค่ะน้องมินกยู” รุ่นพี่อีกคนที่เพิ่งเดินออกมาพูดขึ้น
“พี่รู้ค่ะ!!ว่าใครเป็นพี่รหัสของน้อง”
“ใครหรอครับ”
“มากับพี่สิคะ แล้วพี่จะบอก”
“แหมม หยุดเลยนะ อย่ามาล่อลวงน้อง”
“เด็กนั่นมารอนายน่ะ” ซึงซอลบอกกับวอนอูเมื่อมองลอดประตูออกไปเห็นกลุ่มสาวๆที่ยืนล้อมมินกยูอยู่หน้าห้องเรียน
“หืม ไม่น่าจะใช่ ไม่รู้ว่าเรียนคลาสไหนด้วยซ้ำ”
“แต่ถ้าดูในเวบภาควิชาก็มีบอกตารางการใช้ห้องนะ”
“ไม่ใช่หรอก อาจจะแค่เดินผ่านมาทางนี้”
“แล้วเอาไงอ่ะ จะออกไปเจอไหม”
“ไม่อ่ะ นายก็น่าจะรู้”
ซึงซอลพยักหน้ารับรู้ก่อนเดินออกไปจากห้อง
“อ้าวมินกยู มาแล้วหรอ ไปกันเถอะ” ซึงซอลทักขึ้นทัทีที่เปิดประตูห้องออกมาว่าพลางจูงมือให้เดินตามไป แต่พอเห็นผู้หญิงกลุ่มนั้นทำท่าทางผิดหวังก็ได้ทีแกล้งสักหน่อย พาเดินออกจากตรงนั้นมาได้ก็โผเข้ากอดอีกคนทันทีแล้วส่งยิ้มเยาะให้กลุ่มสาวๆที่อยู่ด้านหลัง พอเห็นแบบนั้นสาวๆว่งเสียงกรีดร้องกัน ตอนแรกก็คิดว่าจะปล่อยแล้ว แต่พอเหลือบไปเห็น วอนอูที่กำลังจะเดินออกมาจากห้องก็ยิ่งกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก
“พี่ทำอะไรน่ะ”มินกยูถามเสียงเบา
“อยู่เฉยๆก่อนนะ ฉันกำลังช่วยนายให้พ้นจากสาวๆพวกนั้นอยู่”
วอนอูหรี่ตามองเจ้าเพื่อนตัวแสบอย่างคาดโทษ
ซึงซอลส่งยิ้มยิงฟันให้กับวอนอู ก่อนที่จะผละออกแล้วโอบเอวรุ่นน้องเดินจากไป พอจะเลี้ยวตรงทางลงบันได ก็ยังไม่วายใช้มือข้างหนึ่งบีบไปที่ก้นของอีกคน จนสาวๆที่ยืนมองอยู่พากันกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง
วอนอูพ่นลมหายใจออกมาก่อนเดินไปอีกด้านของทางเดิน และเพราะมัวแต่พิมพ์ข้อความในโทรศัพท์จึงชนเข้ากับชายคนหนึ่งที่เดินสวนมา
“อ่ะ ขอโทษด้วยนะครับ” เขากล่าวพลางโค้งให้เล็กน้อยก่อนย่อตัวลงเพื่อเก็บสิ่งของที่ตกลงบนพื้น พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าอีกคนกำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่
“นี่นายไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ นายเองก็มีส่วนผิดนะ” เขานึกพลางยื่นของคืนให้อีกคน
“很帅” เขาพึมพำโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากอีกคน
วอนอูทำหน้าไม่เข้าใจแต่เขาก็ไม่อยากเสียเวลากับใครที่ไม่รู้จักพออีกคนรับของกลับไปหมดแล้วเขาก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินจากมา
“นาย!”
“อะไรๆ ฉันกำลังช่วยนายอยู่นะ”
“ช่วยหรอ”
“ก็ช่วยให้เด็กนายรอดพ้นจากสาวๆพวกนั้นไง”
“ฮึ่ม...”
“จะว่าไปก็...เนื้อแน่นดีเหมือนกันนะ”
“นาย!!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า...แล้วเย็นนี้จะไปที่ร้านไหม”
“ไม่อ่ะ”
“ทิ้งเพื่อนเลยนะ”
“ช่วยไม่ได้ก็อย่างอื่นน่าสนใจกว่านี่”
บทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างทางเดินกลับหอของวอนอูและหัวหน้าทีมบาสเกตบอลที่กำลังเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมฝึกซ้อม
20.17 น.
วอนอูเหลือบมองนาฬิกาก่อนลุกไปเปิดประตูห้องหลังจากที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“พี่~~” มินกยูในชุดบาสเรียกชื่อของอีกคนพลางส่งยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวน้อยๆ
“หืมมมม เข้ามาสิ” วอนอูพูดเสียงยานคราง
“อะไรกัน ทำไมทำเสียงงั้น ไม่อยากเจอผมหรอ”
วอนอูพยักหน้าแทนคำตอบแต่ก็แอบอมยิ้มอยู่ในที
“ขอกอดหน่อย” ยังไม่ทันที่อีกคนจะได้ตอบอะไร ร่างบางๆก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งแล้ว
วอนอูหลับตาและสูดลมหายใจ อยู่ภายใต้อ้อมกอดของอีกคน แม้จะเป็นร่างกายที่เพิ่งซ้อมกีฬามาแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ากลิ่นเหงื่อของมินกยูทำให้เจ้าตัวดูเซ็กซี่ขึ้นกว่าเวลาปกติมาก
“หืม” มินกยูที่คลายอ้อมกอดเพื่อปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ เพราะได้ยินเสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่จากอีกคน เขาลืมไปเลยว่าตัวเองเต็มไปด้วยเหงื่อ
“ผมขอโทษนะ ผมลืมไปเลยว่าผมยังไม่ได้เปลี่ยนชุด เหงื่อเต็มเลยอ่ะ” พูดพลางถอยหลังออกห่างจากอีกคน
“ตัวนายไม่เหม็นสักหน่อย” พูดจบก็รีบเดินไปที่ตู้เย็นแล้วเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่น้ำและดื่มน้ำไปหลายอึก
มินกยูก้มลงดมตัวเองก่อนเดินไปหาอีกคน “ไม่เหม็นจริงหรอ” เขาพึมพำเบาๆ
“ดื่มน้ำหน่อยไหม” วอนอูยื่นแก้วที่ตัวเองดื่มให้อีกคน
มินกยูรับมาดื่มต่อจากวอนอูก่อนขอใช้ห้องน้ำ ซึ่งเจ้าของห้องเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
“พี่~~ขวดนี้คืออะไรอ่า” มินกยูถามพลางชูขวดสีน้ำตาลในมือ
“หืมมม เจลอาบน้ำน่ะทำไมหรอ”
มินกยูเดินเข้ามาหาวอนอูที่นั่งพิงเตียงเล่นโทรศัพท์ แล้วไล่ดมตั้งแต่ผม ลำคอ ลำตัว ก่อนเลื่อนลงต่ำ แต่ก็ถูกมือของอีกคนปิดใบหน้าและดันเอาไว้เสียก่อน
“จะทำอะไร”
“กลิ่นนี้จริงๆด้วย พี่ใช้อันนี้ทุกวันเลยหรอ”
วอนอูพยักหน้าแทนคำตอบ
“ผมขอใช้ได้ไหม”
วอนอูพยักหน้าแทนคำตอบอีกครั้ง ก่อนที่มินกยูจะกระดี๊กระด๊าถือขวดเจลอาบน้ำวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ผ่านไปพักใหญ่ๆวอนอูที่เปลี่ยนจากท่านั่งเป็นนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ก็ถูกดึงความสนใจโดยชายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า
“พี่~~ผมลืมไปว่าผมไม่มีผ้าเช็ดตัว”
วอนอูถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง เรื่องลืมน่ะไม่อะไรนักหรอกแต่เรื่องที่แก้ผ้าเดินเปลือยในห้องคนอื่นเนี่ย นายไม่อายบ้างหรือไงนะ
“พี่!!” มินกยูเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ตอบอะไร (เพราะมัวแต่จ้องไปที่จุดสนใจ)
“ห้ะ...อ๋อ ผ้าผืนใหม่อยู่ในตู้น่ะนายไปหยิบสิ” พูดพลางชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า
“เด็กบ้านี่” วอนอูพึมพำแล้วกลับมาสนใจเกมในโทรศัพท์
“พี่!!!” เสียงของมินกยูดึงความสนใจของวอนอูออกจากหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง เขาเพียงหันไปมองต้นเสียงแล้วยกคิ้วเป็นเชิงถาม
“พี่...แต่ผมก็ลืมไปว่าผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”
“เสื้อผ้าก็อยู่ในตู้นั้นแหละ นายลองเลือกดูสิ”
“เสื้อผ้าพี่มีแต่ตัวเล็กๆทั้งนั้นเลยอ่ะ” พูดพลางล้มตัวลงนอนหนุนตักวอนอู ที่ตอนนี้เปลี่ยนมานั่งพิงหมอนแต่ยังคงไม่ละสายตาไปจากหน้าจอโทรศัพท์
“หืมม ทำไมแต่งตัวแบบนี้อ่ะ” วอนอูถามเมื่อเห็นอีกคนสวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบางที่แนบชิดผิวกายเพราะขนาดที่ไม่พอดี
“ขอบคุณที่ให้ยืมนะครับ ไว้ผมจะซักมาคืน”
“ไปแต่งตัวให้เสร็จก่อนสิ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“มันโป๊”
“โป๊อะไร มากกว่านี้พี่ก็เคยเห็นมาแล้ว”
“ทะลึ่ง!!”
วอนอูพูดพลางลุกพรวดออกจากเตียงนอน
“กินอะไรมาหรือยัง” วอนอูหันไปถามอีกคน
“ยังเลยครับ”
“อืม งั้นจะโทรสั่งอาหารนะ นายจะกินอะไร”
“เอาเหมือนพี่อ่า”
“อื้มๆ”
วอนอูที่กดวางสายหลังจากที่การสั่งอาหารเสร็จสิ้นลง เขาเดินกลับไปที่เตียงแล้วพบว่าอีกคนกำลังนอนแผ่หราอยู่บนเตียง เจ้ากางเกงบ๊อกเซอร์ของเขาดูตัวน้อยลงไปทันทีที่อีกคนใส่ และเพราะความไม่พอดีนี่แหละ ที่ทำให้เนื้อผ้าแนบเนื้อจนเห็นอะไรเป็นรูปเป็นร่าง และนั่นก็ดึงดูดสายตาของเขาจนเกินไป
วอนอูลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ จนห้องที่เงียบอยู่ตอนนี้ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของเขาอย่างชัดเจน
“พี่วอนอูมานั่งนี่สิครับ” มินกยูพูดพลางตบที่นอนข้างตัวเบาๆ
ทำไมวันนี้นายถึงได้ดูอันตรายอย่างนี้นะมินกยู วอนอูนึก
ร่างบางที่จู่ๆก็ขึ้นคร่อมเหนือลำตัวของคนที่นอนหงายอยู่บนเตียง ก่อนจะนั่งทิ้งน้ำหนักลงไป ในตำแหน่งที่พอดีกันกับอวัยวะของทั้งสองที่สัมผัสกันผ่านเนื้อผ้า
“พี่วอนอูจะทำอะไร” คนที่อยู่เบื้องล่างใช้ข้อศอกยันลำตัวขึ้นมา แต่ก็ถูกอีกคนใช้ฝ่ามือผลักแผงอกเปลือยให้นอนลงไปตามเดิม ก่อนที่จะเริ่มขยับส่วนล่างของร่างกายอย่างเนิบนาบ
“อื้ม” เสียงพึงพอใจกับสีหน้าที่เคลิบเคลิ้มและการเร่งจังหวะการขยับร่างกาย จนเกิดเสียงหายใจถี่ของทั้งคู่
“พะ...พี่...อ๊ะ...” คำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์ตามมาด้วยเสียงซี๊ดปาก เขาปล่อยให้อีกคนทำตามใจชอบอยู่สักพักก่อนพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า “ถอดกางเกงออกสิครับ” อีกฝ่ายหยุด การเคลื่อนไหวและจับไปที่เอวกางเกง ส่วนเขาก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งและรูดซิปกางเกงให้อีกคนลงก่อนกระซิบที่ข้างหูพลางจับสะโพกของอีกคนยกขึ้น “ลุกขึ้นสิครับ” อีกคนทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อกางเกงตัวนอกถูกปลดออกก็เหลือเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋ว
มินกยูซบหน้าลงบนหน้าท้องของอีกคนก่อนค่อยๆเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาแล้วสูดความหอมอย่างหลงใหล มือทั้งสองข้างลอดผ่านขากางเกงเลื่อนมือขึ้นไปจนถึงเอวกางเกงแล้วดึงกางเกงลงมา มือข้างที่ถนัดลูบไล้เคล้นคลึงไปที่ส่วนอ่อนไหวของอีกคน ก่อนใช้ริมฝีปากงับเบาๆจนอีกคนขยุ้มกลุ่มผมของเขาไว้แน่น เมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ จึงพาให้นอนลงบนเตียงก่อนที่จะใช่ร่างของตัวเองคร่อมร่างของอีกคนไว้...
“พี่วอนอู...พี่...พี่วอนอูครับ” เสียงเรียกชื่อทำให้สติของเขากลับมา
“ห้ะ”
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับผมเรียกตั้งนาน”
“อ๋อ...เอ่อ...อืม...ไม่เป็นไร นายมีอะไรหรอ”
“อาหารมาส่งน่ะครับ” พูดพลางชี้ไปที่ประตูห้อง
“อ๋อ อืมๆ” เขาหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนเดินไปเปิดประตูห้อง
เมื่อมื้ออาหารเย็นของทั้งคู่จบลงวอนอูก็ขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนมินกยูก็อาสาเก็บกวาดทำความสะอาด พอออกมาจากห้องน้ำวอนอูก็เห็นวอนอูนอนหลับอยู่บนเตียงของเขา พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปที่เตียง
“มินกยู มินกยู” เรียกชื่ออีกคนพลางนั่งลงบนเตียง
อีกคนไม่ตอบอะไรเพียงแค่พลิกตัวจากนอนตะแคงข้างเปลี่ยนมานอนหงายแทน
“มินกยูตื่นมาใส่เสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่เอาอ่ะ กอดพี่ไว้แบบนี้อุ่นกว่าใส่เสื้อผ้าอีก” พูดพลางลุกขึ้นมากอดอีกคนแล้วพอให้อีกคนล้มตัวลงนอนไปบนเตียงนอน
“อะไรเล่า เดี๋ยวก็...”
“นอนเถอะครับผมง่วงแล้ว ถ้าพี่ไม่นอน คืนนี้ผมจะไม่ยอมให้พี่ได้นอนนะครับ”
To Be Continued...
minwon fiction by @Serenity1707
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น