Reminder Chapter 01 [Minwon Fiction]
Reminder
Chapter 1
มุมหนึ่งของห้องครัวที่มีเพียงแสงไฟสลัวจากเสาไฟฟ้าตามทางเดินริมถนนด้านนอก
ชายร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น
กำลังรินน้ำจากเหยือกใสใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย
ทันใดนั้นก็มีชายอีกคนเข้าสวมกอดจากด้านหลัง
เขาสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจแต่ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เพื่อตั้งใจฟังสิ่งที่อีกคนพูดออกมา
" งื้ออออ มิงกู~~ คิดถึงจัง" ไม่พูดเปล่า
แขนเรียวกระชับกอดแน่นขึ้น และซุกใบหน้ากับแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูง
ร่างสูงวางแก้วน้ำในมือลง
แล้วใช้มือทั้งสองข้างคลายมือของอีกคนออกก่อนจะพลิกตัวหันมา
ใช้มือสองข้างขึ้นประคองหน้าเรียว
แล้วโน้มหน้าลงไปสัมผัสริมฝีปากบางด้วยอวัยวะเดียวกัน
อีกคนสะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามอารมณ์
ร่างสูงออกแรงกดเพิ่มขึ้นจนร่างบางยอมเปิดปากเขาฉวยโอกาสนั้นใช้ลิ้นหยาบเข้าควานหาความหวานในโพรงปากของอีกคนที่ไม่ประสีประสา
เขาจูบอยู่เนิ่นนานจนอีกฝ่ายประท้วงด้วยการทุบอกเขาเบาๆ ด้วยจะขาดอากาศหายใจ
เขาจึงละออก แล้วเดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้อีกคนยืนหอบหายใจอยู่ตรงนั้น
ผ่านไปหลายนาที
กว่าที่จอน วอนอู จะเรียกสติกลับคืนมาได้ “เมื่อครู่นี้ นี่มันอะไรกันนะ” เขาสะบัดหัวไล่ความคิด
แล้วจัดแจงนำวัตถุดิบที่ซื้อมาจากตลาดออกจากถุงและเริ่มลงมือทำอาหาร
กลิ่นหอมของอาหารอบอวลไปทั่วบริเวณบ้าน
"พี่ทำผมตื่นนะ" มินกยู
ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"หืมมม" วอนอูละสายตาจากหม้อซุปบนเตาหันมามองต้นเสียง
"ผมตื่นเพราะกลิ่นอาหารของพี่น่ะ
ไม่เห็นบอกกันเลยว่าจะมา" ไม่พูดเปล่าเดินเข้าไปสวมกอดอีกคน
"ไปอาบน้ำก่อนสิ
อีกสักพักซุปถึงจะได้ที่"
แม้จะรู้สึกแปลกๆกับคำพูดทักทายของอีกคนที่ทำเหมือนกับว่าเพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรกของวัน
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนก็...วอนอูสลัดความคิดทิ้งและหันไปสนใจกับการทำอาหารเช้าต่อ
โต๊ะอาหารที่ว่างเปล่าตอนนี้ถูกจัดวางด้วยอาหารหลากเมนู
"พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
มินกยูที่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ถามขึ้นทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะอาหาร
"ประมาณตีห้าได้มั้ง"เขาตอบ
ขณะที่กำลังตักน้ำซุปใส่ถ้วย
"ทำไมพี่ไม่ไปปลุกผมก่อนล่ะ
จะได้มาช่วยพี่ทำอาหาร" พูดพลางทำหน้ามุ่ย
แล้วเดินไปรับถ้วยซุปมาวางบนโต๊ะอาหาร
"แต่ตอนมาถึงนายก็ตื่นอยู่แล้วไม่ใช่หรอกหรอ"เขาคิดในใจ
แม้ว่าจะอยากถามเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ามืด กับพฤติกรรมแปลกๆของอีกคน
แต่จะให้ถามยังไงล่ะ
"เมื่อเช้านายจูบพี่ใช่มั้ย" แบบนี้คงไม่ดีเท่าไร
มินกยูอาจกำลังแกล้งเขาอยู่ก็เป็นได้หรือไม่งั้นเด็กนี่ก็คงละเมอละมั้ง
ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกันแต่ครั้งนี้เขามีความรู้สึกแปลกๆกับจูบที่อีกคนมอบให้
ทำไมกันนะ?
"จริงๆพี่ไม่เห็นต้องมาทำให้ผมแบบนี้เลย"พูดในขณะที่อาหารยังเต็มปาก
"ไม่ได้เจอกันตั้งอาทิตย์นึง
ก็เลยอยากมาทำให้น่ะ"พูดพลางตักอาหารให้อีกคน
"แต่ผมเกรงใจนี่
อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าไปตลาด เหนื่อยแย่"
"ก็อยากทำให้นี่"
พูดพลางยิ้มไม่เห็นฟันแบบที่ชอบทำ
"คร้าบบบ น่ารักที่สุด
แฟนใครเนี่ย" เอื้อมมือไปหยิกแก้มอีกคน ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ
"กินไปเลย
กินให้หมดด้วยนะ"พูดพลางปัดมือของอีกคนออกแก้เขิน
เสียงโทรศัพท์ของวอนอูดังขึ้น
...
เขากดรับและกรอกเสียงลงไป
“ครับแม่” ปลายสายเป็นแม่ของเขาเองที่โทรตามลูกชายที่บอกว่าขอไปบ้านเพื่อนก่อนแปบนึง
แต่นี่ก็หลายชั่วโมงผ่านมาแล้ว กลัวว่าจะสายไปมากกว่านี้จึงต้องโทรตามให้รีบกลับ
“ใจร้ายอ่ะ
มาให้เจอหน้าไม่ทันไรก็ต้องกลับแล้ว” พูดพลางทำหน้ายู่
“ขอโทษนะมินกยู” เขาพูดพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างๆตัวขึ้นสะพายบ่า
วันนี้เป็นวันแรกที่กลับมาจากทริปวันหยุดยาวหลังปิดเทอมที่ต่างประเทศ
แม้ว่าเขาตั้งใจว่าจะใช้เวลาทั้งวันอยู่กับมินกยูแท้ๆ
แต่วอนอูก็ต้องไปทริปตากอากาศที่ต่างจังหวัดกับบรรดาญาติๆต่ออีก
เขาจึงทำได้แค่เอาของฝากมาให้และมาทำอาหารให้กับอีกคนก่อนที่จะไป
“เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ” พูดพลางวางมือลงบนไหล่ของอีกคน
แล้วออกแรงบีบเบาๆ
ก่อนรีบเดินตรงไปยังประตูหน้าบ้าน
มินกยูเดินตามอีกคนไป
“เดี๋ยวไปส่งนะ” พูดพลางชูกุญแจรถที่ถืออยู่ในมือ
“ไม่เจอกันอาทิตย์เดียวมีรถขับแล้วหรอ” วอนอู
พูดขึ้นเมื่อเข้าไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับ
“รถคันเก่าของแม่น่ะ แม่ให้เอาไว้ใช้
ยังไม่เคยขับให้ใครนั่งเลยนะ พี่เป็นคนแรกเลย”
“เอ่อ…” วอนอูหันไปยิ้มเจื่อนให้อีกคน
“เอาน่ามินกยูซะอย่าง วางใจได้” หันไปยิ้มโชว์เขี้ยวให้อีกคน
รถสีขาวหยุดที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่
“ขอบคุณนะ มินกยู” พูดพลางทำท่าจะเปิดประตูรถออกไป
“เดี๋ยว! พี่ห้ามไปยิ้มหวานให้ใครนะ” ขว้าข้อมือของอีกคนไว้ ก่อนเอ่ยขึ้น
วอนอูไม่ตอบอะไร
เพียงแค่อมยิ้ม แล้วลงจากรถโดยไม่หันไปจึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าจริงจังของอีกคน
“หึ ผมจริงจังนะ” พ่นลมออกจมูก
ทำหน้างอและบ่นพึมพำหลังจากที่อีกคนลงจากรถไป
พอกลับมาถึงบ้านมินกยูก็ได้รับข้อความผ่านโปรแกรมแชทในโทรศัพท์มือถือ
เป็นข้อความที่ทำให้เขายิ้มออกมา “รู้แล้วล่ะน่า เด็กบ้า!”
To Be continued
…
minwon fictions by @Serenity1707
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น