My Manager Chapter 01
My Manager
** Note ** สำหรับคนที่ได้รับฟิคเล่มปกสีเทาไป ตอนนี้เป็นตอนเดียวกันกับ Jeon Manager ที่อยู่ในเล่มนะคะ ส่วน My Manager Chapter 00 ก็คือเรื่องราวก่อนหน้า ชื่อตอนว่า "เรื่องคืนนั้น" ที่แจ้งไว้ในเล่มค่ะ ^^"
Chapter 01
“อุ่น ... ทำไมวันนี้เตียงอุ่นจัง” วอนอู นึกพลางขยับตัวไปซุกหมอนข้างลำตัว หมอนที่เขารู้สึกว่ามันอุ่นกว่าทุกวัน
แต่เอ๊ะ..ทำไมเขาได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชาย เขาเองก็ไม่ได้ใช้น้ำหอมแต่ทำไมถึงได้กลิ่น ยิ่งสูดลมหายใจกลิ่นก็ยิ่งชัดเจน เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วพบว่าสิ่งที่เขารู้สึกว่าอุ่นกลับไม่ใช่หมอนแต่เป็นผู้ชาย และยังเป็นผู้ชายที่นอนเปลือยท่อนบนอีกด้วย
เขาค่อยๆเลื่อนสายตามองสูงขึ้นไป จากแผงอกตรงหน้าไล่ขึ้นไปจนถึงใบหน้าของชายที่นอนร่วมเตียงกับเขา
“มินกยู!!” เขาอุทานด้วยเสียงแหบพร่า แล้วรีบยันตัวขึ้นนั่ง ก่อนมองไปรอบๆตัว
ใช่...ที่นี่คือห้องนอนของเขา และเขาก็นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง แต่...ทำไมมินกยูถึงมานอนอยู่บนเตียงของเขาได้
เขาค่อยๆขยับตัวเพื่อลุกออกจากเตียง แต่พอขาแตะพื้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่สะโพกด้านขวา และยิ่งไปกว่านั้นพอพาตัวพ้นจากผ้าห่มผืนหนา เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
เขาทรุดตัวลงบนพื้นอย่างช้าๆ เพราะขาที่สั่น ก่อนกวาดสายตาไปบนพื้นห้อง เสื้อผ้าของเขากระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นห้อง เสื้อโค้ท เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ หรือแม้แต่กางเกงชั้นใน
เขาค่อยๆขยับตัวไปตามพื้นคว้าเสื้อผ้าของตัวเองทีละชิ้น เหมือนว่าเขาจะใช้เวลาอยู่สักใหญ่ในการรวบรวมมันจนครบ แต่...กางเกงชั้นในที่ตอนนี้เขาถือมันอยู่ในมือ ไม่ใช่กางเกงของเขา ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ผู้ชายที่ยังหลับอยู่บนเตียงก็อยู่ในสภาพเปลือยเหมือนกับเขาอย่างนั้นหรอ
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนะ” เขาพยายามนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้หัวของเขาหมุนไปหมด
เขาค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นหลังจากที่สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หันไปมองหาโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วพบว่ามันอยู่ใต้โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนก้มเก็บและตรงไปที่ประตู
แม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องนอนของเขา แต่เขาคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าเขาออกไปจากที่นี่ในตอนนี้ อย่างน้อยๆก็ออกไปก่อนที่อีกคนจะตื่น
“จะไปไหน” น้ำเสียงงัวเงียของอีกคนดังขึ้นพอดีกับตอนที่มือของเขาเอื้อมไปแตะลูกบิดประตู
เขาสะดุ้ง ก่อนค่อยๆหันไปหาต้นเสียง แต่คงช้าเกินไปเพราะตอนนี้อีกคนยืนอยู่เกือบถึงตัวของเขาแล้ว
“เอามือถือมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“ห้ะ . . ?” วอนอู ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ส่งมือถือมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น พลางยื่นมือออกมา
วอนอู ชูโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นเชิงถามแต่อีกคนไม่ได้ตอบอะไรแล้วคว้าโทรศัพท์ไป โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว
“รหัส?” เขาพูดห้วนๆ โดยที่ไม่เงยหน้าจากจอโทรศัพท์
“ห้ะ. . .?”
“รหัสปลดล็อก” เขาขึ้นเสียง ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงเข้าใจอะไรยากนัก
“เอ่อ ...” เขาพูดตัวเลขออกมาแต่เสียงของเขาแหบและเบาจนอีกคนได้ยินไม่ชัด
“อะไรนะ ! ”
“เอ่อออ วะะะวันเกิดนาย”
“หึ...นายนี่มันซาแซงจริงๆ” เขาพ่นลมหายใจก่อนพึมพำเบาๆแต่อีกคนก็ยังได้ยิน ก่อนกดตัวเลขปลดล็อก แล้วเลื่อนหาอะไรบางอย่างในนั้น
เขาเปิดดูแกลลอรี่ภาพ วิดีโอ และบัญชีอีเมลล์ รวมทั้งข้อความ และการใช้โทรศัพท์เบอร์โทรเข้า โทรออกล่าสุด กระทั่งข้อความในโปรแกรมแชทต่างๆ
“ดะ..เดี๋ยวๆ” วอนอูพยายามจะห้ามอีกคนแต่พอเห็นสายตาที่อีกคนมองมาก็ตัดสินใจอยู่เฉยๆดีกว่า
“เอาไปไว้ที่ไหน”
“นายหมายถึงอะไร”
“นายนี่มัน!...จากซาแซงมาเป็นผู้จัดการนี่ยังไม่พอใจใช่มั้ย” เขาพูดพลางเดินเข้าไปใกล้
“...” วอนอูยังคงไม่เข้าใจที่อีกคนพูด
“หรือว่าเงินเดือนไม่พอใช้ อยากได้เท่าไรล่ะ 10 20 50 หรือว่า 100 ล้าน”
“นายหมายความว่าอะไร” เขาถามออกไปแบบกล้าๆกลัวๆเพราะท่าทีที่ดูขึงขังของอีกคน
“กล้อง! อยู่ในกล้องสินะ” อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นพลางมองไปรอบๆห้องเหมือนหาอะไรบางอย่าง
“นายหาอะไรอยู่”
“ถอด ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด!!”
“มินกยู” เขาเรียกชื่อของอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
“ถอดสิ! จะถอดออกเองหรือจะให้ถอดให้!” ไม่พูดเปล่าแต่พยายามดึงเสื้อของอีกคนออก
“หยุดนะมินกยู!” ยิ่งขยับยิ่งรู้สึกร้าวไปทั้งตัว เขาสูญเสียการทรงตัวไปกระแทกกับผนังห้อง
“ซ่อนกล้องไว้ตรงไหน” อีกคนเดินตามมากระชากคอเสื้อ
“นายพูดเรื่องอะไร”
“ไม่ต้องมาทำหน้าซื่อ อย่าคิดนะว่าจะรู้ไม่ทันแผนของนาย”
เพราะมัวแต่ตกใจกับสรรพนามที่อีกคนใช้เรียกเขาจึงไม่ทันได้พูดอะไรออกไป
“ตอบสิ ตอบมา จอนวอนอู” เขาคว้าข้อมือของอีกคนแล้วออกแรงบีบ จนอีกคนนิ่วหน้า
“มินกยู... ใจเย็นก่อน” เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพื่อหวังจะให้อีกคนสงบลง
อีกคนไม่ตอบอะไร แต่สีหน้าที่ดูโกรธนั้น จ้องหน้าเขานิ่ง มือยังคงออกแรงบีบเต็มแรง
“มินกยู...เจ็บ” เขาพยายามเรียกชื่อของอีกคนเพื่อให้ได้สติ
“งั้นก็ตอบสิ ว่านายต้องการอะไร!!” เขาปล่อยมือออกจากข้อมือบาง
“มินกยู...นายกำลังเข้าใจผิด” วอนอูพูดขึ้นเมื่อเริ่มเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า
“เข้าใจผิดงั้นหรอ อ๋อใช่...เข้าใจผิด ผิดที่คิดว่านายจะเป็นคนดี อย่างที่คนอื่นเขาคิดกัน”
“ฟังนะ มินกยู ถ้านายอยากรู้ว่าเกิดอะไรเมื่อคืน . . .” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบอีกคนก็พูดขึ้นก่อน
“หยุด!ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ห้ามพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีก ห้ามนายพูด ห้ามมีคนอื่นรู้เรื่องนี้ ถ้าวิดีโอหรือภาพถูกเผยแพร่ออกไปเมื่อไร...” เขาหยุดพูดแต่ใช้มือข้างซ้ายบีบไปที่ลำคอของอีกคน เขาออกแรงจนใบหน้าของอีกคนแดงกล่ำ ก่อนจะคลายมือออกเพราะเสียงของโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“ครับ” เขารับสาย แต่สายตายังคงจ้องไปที่คนตรงหน้า
“ครับๆ จะรีบไปครับ” เขาตอบรับก่อนวางสาย
“เก็บกระเป๋า” เขาออกคำสั่ง
“...”
“ไปเก็บกระเป๋า ตั้งแต่วันนี้นายต้องไปอยู่ที่หอกับพวกเรา”
To Be Continued ...
minwon fiction by @Serenity1707
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น