My Manager Chapter 0.7 (เรื่องคืนนั้น2)

My Manager

Chapter 0.7 (เรื่องคืนนั้น 2)

Note 1 * เรื่อง My Manager ก็คือเรื่องเดียวกันกับ Jeon Manager นะคะ แอบเปลี่ยนชื่อเรื่องนิดนึง *

Note 2 ** สำหรับคนที่ได้รับฟิคเล่มปกสีเทาไป ตอนนี้คือตอนก่อนหน้าของเรื่อง Jeon Manager ที่อยู่ในเล่มนะคะ
วิธีอ่าน (เผื่อใคร งง นะคะ) My Manager Chapter 01 , My Manager Chapter 00 และ My Manager Chapter 0.7 ค่ะ **

“โอ๊ย...เจ็บนะมินกยู” เขาร้องเมื่อร่างของเขาถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอนจนล้มไม่เป็นท่า เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นก่อนที่อีกคนจะเข้ามาใกล้ แต่ดูเหมือนว่าจะช้าเกินไป เพราะร่างของอีกคนคร่อมอยู่เหนือร่างของเขาแล้วในตอนนี้

“หยุดนะ มินกยู” แม้ว่าจะทำเสียงดุใส่อีกคน แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ

มือข้างซ้ายของมินกยูสอดเข้ามาภายใต้เสื้อยืดของเขาทำให้เสื้อค่อยๆเปิดขึ้นตามมือที่เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ

“หยุดนะ” เขาพูดพลางผลักมือของอีกคนออก แต่ก็ไม่ได้ผล นอกจากเสียงฮึดฮัดของอีกคน กับคิ้วที่ขมวดและสายตาที่จ้องเขม็งมาที่เขา จนเขาชะงักไปเพราะเพิ่งจะเคยเห็นสีหน้าท่าทางแบบนี้ของอีกคน

“จะทำอะไร มิน...” ยังไม่ทันจะพูดจบเอวข้างซ้ายก็ถูกอีกคนฝังเขี้ยวลงไปเต็มแรง

“โอ๊ยยยย เจ็บนะมินกยู” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บพลางดิ้นไปมา แต่เหมือนยิ่งดิ้นยิ่งทวีความเจ็บจากคมเขี้ยว จึงหยุดแล้วใช้มือจิกลงบนผ้าปูที่นอนเพื่ออดกลั้นแทน

วอนอูถอนหายใจออกมาทันทีที่อีกคนคายคมเขี้ยวออก “พอได้แล้วมินกยู พอได้แล้ว” เขานึกพลางหลับตาลงเพราะความเพลีย แต่จากนั้นไม่นานดวงตาของเขาก็ต้องเบิกโพลงขึ้นเพราะตอนนี้อีกคนกำลังขบเม้มเข้าที่ยอดอกของเขา “อ๊ะ...ยะ...อย่านะ...”

ลิ้นหยาบค่อยๆละเลียที่ยอดอกก่อนดูดดุนไม่หยุดราวกับกระหาย ซึ่งนั่นทำให้ร่างของคนถูกกระทำบิดเกร็งเพราะความรู้สึกซ่านไปทั้งตัว ก่อนที่แผ่นอกจะแอ่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ในหัวของวอนอูตอนนี้ขาวโพลนไปหมด มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ส่วนอ่อนไหวของตัวเองถูกสัมผัสโดยมือหนาที่สอดมือเข้าไปใต้กางเกงชั้นใน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากางเกงตัวนอกถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหน “อย่านะมินกยู” เขาร้องห้าม

มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหว คลึงเคล้าที่อวัยวะสองลูกนั้น พลางละเลียที่สะดือและและขบเม้มไปทั่วหน้าท้องของอีกคน ไล่ลงมายังไรขนอ่อนใต้สะดือ ก่อนที่มือข้างที่ว่างจะจับเข้าที่ขอบกางเกงชั้นใน

“หยุดนะ” เขาร้องห้ามพลางใช้ศอกยันตัวขึ้น เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่เหตุการณ์จะดำเนินต่อไป

“ไม่ได้นะมินกยู อย่าทำ” เขาพยายามคุมน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ พลางจ้องหน้าอีกคนเขม็ง อีกคนก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าของเขากลับ แต่สีหน้าเรียบเฉยนั้นไม่สามารถอ่านความหมายได้เลย มินกยูเพียงแค่จ้องหน้าของเขาโดยที่มือข้างหนึ่งยังคงอยู่ภายใต้กางเกงชั้นในของเขา เขาค่อยๆขยับตัวถอยหนี แม้ว่าอีกคนจะไม่มีท่าทีหรือคำพูดอะไรออกมา แต่ทุกครั้งที่เขาขยับถอยหลังไปนั้นแรงบีบของมือหนาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“เจ็บนะ...มินกยู” เขาร้องบอก ก่อนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว โดยชันขาทั้งสองข้างขึ้นแล้วใช้มือยันตัว กลายเป็นว่าตอนนี้เขานั่งอยู่ในท่าชันขาโดยที่มือของอีกคนยังคงอยู่ภายใต้กางเกงชั้นในของเขา ตอนนี้อีกคนคลายแรงบีบแล้ว เขาจึงใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ข้อมือของอีกคนเพื่อจะดึงให้ออกไปจากกางเกงชั้นในของเขา แต่ยิ่งออกแรงดึงมือหนาก็ยิ่งขยับลึกลงไป ก่อนที่นิ้วหัวแม่มือจะสัมผัสไปที่ส่วนปลายของส่วนอ่อนไหวทำเอาเขาสะดุ้งพลางร้องออกมา “อ๊ะ”

พอเห็นปฏิกิริยาของอีกคน มินกยูจึงฉวยโอกาสเร่งจังหวะขยับนิ้วหัวแม่มือที่สัมผัสตรงส่วนนั้น จนอีกคนส่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “อ๊ะ... อ๊า...อ๊ะ...อย่า...อ๊า” สองมือที่เคยจับข้อมือของเขาเปลี่ยนไปคว้าผ้าปูที่นอนข้างตัวแล้วขยำเต็มแรง มินกยูใช้มืออีกข้างผลักลำตัวของอีกคนให้นอนลงไปอย่างง่ายดาย เพราะตอนนี้อีกคนดูไม่มีแรงที่จะต้านทานเขาได้เลย

ทันทีที่ลำตัวของอีกคนนอนลงบนเตียง เขาก็จับขาทั้งสองข้างของอีกคนชูขึ้นในแนวตั้งพร้อมกับมืออีกข้างที่เลื่อนผ่านส่วนอ่อนไหวลงไปยังด้านหลัง ก่อนที่นิ้วกลางและนิ้วชี้จะเคลื่อนผ่านช่องทางเข้าไปสู่ภายใน

“อย่านะ มินกยู หยุด... อ๊ะ” เสียงร้องห้ามดังขึ้นอีกครั้งเมื่อนิ้วทั้งสองของอีกคนเคลื่อนไหวเข้าออกช่องทางอย่างช้าๆ ก่อนโน้มหน้าลงมาสูดความหอมไปตามเรียวขาแล้วฝังเขี้ยวลงบนต้นขาของอีกคน

เจ็บ เขารู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมานอกจากเสียงในลำคอ เขารู้สึกเหนื่อยจนไม่อาจจะเปล่งเสียงออกมาได้ “หยุดสักทีเถอนะมินกยู” เขานึกพลางหลับตาลง ปล่อยให้อีกคนทำตามใจชอบ

“ไม่นะ เขาจะปล่อยให้อีกคนมาเล่นสนุกกับร่างกายของเขาแบบนี้ไม่ได้” วอนอูนึกแล้วพยายามใช้ข้อศอกยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ถูกอีกคนออกแรงดึงข้อเท้าทั้งสองข้างที่รวบเอาไว้ด้วยสองมือ จนเสียหลักทรุดตัวลง แล้วนิ้วมือทั้งสองก็เปลี่ยนมาเคลื่อนไหวเข้าออกอย่างเร็วและแรงขึ้น จนอยากที่จะเปล่งเสียงร้องออกมาแต่ก็ทำได้แค่นึก “เจ็บ เจ็บนะ มินกยู”

เขาดิ้นไปมาเพื่อหวังจะหลุดพ้นออกจากอีกคน แต่เหมือนว่ายิ่งดิ้นก็ยิ่งรับรู้ถึงสัมผัสของนิ้วหยาบในช่องทางด้านหลัง จึงหยุดนิ่งแล้วรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ยันตัวขึ้นอีกครั้งก่อนสะบัดขาให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอีกคน

ได้ผล...ตอนนี้ตัวของเขาเป็นอิสระ เขาทรงตัวอยู่ในท่านั่งและกำลังจะก้าวขาลงไปจากเตียง เขาจะได้ไปให้ไกลจากอีกคนเสียที แต่พอขาข้างหนึ่งสัมผัสลงบนพื้น ลำคอด้านหลังของเขาก็ถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่งของอีกคน ฝ่ามือใหญ่ที่แทบจะล้อมรอบลำคอของเขาไว้ทั้งหมดออกแรงบีบจนเขาหยุดชะงัก ก่อนที่จะก้าวมายืนที่ด้านหลังของเขา

มืออีกข้างที่ว่างค่อยๆสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวบางแล้วรวบเอวของอีกคนให้เข้ามาใกล้ สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของร่างกายผ่านสัมผัสของเนื้อกายที่แนบชิด ชิดจนรับรู้ได้ถึงร่างกายที่เปลือยเปล่าของอีกคน วอนอูสะดุ้งเมื่อส่วนอ่อนไหวของอีกคนสัมผัสลงบนสะโพกด้านหลังของเขา ไม่รู้ว่าอีกคนถอดเสื้อผ้าออกไปตอนไหน กลายเป็นว่าในตอนนี้ร่างกายของมินกยูเปลือยเปล่ากับเขาที่มีเพียงเสื้อยืดตัวบางความยาวแค่คลุมสะโพกสวมอยู่เท่านั้น

วอนอูสะดุ้งอีกครั้งเมื่อลิ้นหยาบของอีกคนสัมผัสลงบนซอกคอของเขา ใบหน้าร้อนผ่าวและขนที่ลุกไปทั้งตัว เขาพยายามเอียงคอหลบทันทีที่คอของเขาถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากฝ่ามือหนา แต่มือที่เคยอยู่ที่ลำคอของเขากลับเปลี่ยนตำแหน่งมาอยู่ที่ส่วนอ่อนไหวของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะกอบกุมแล้วขยับมือขึ้นลงอย่างรวดเร็ว “อย่า...” เขาร้องห้ามด้วยเสียงที่แหบพร่า แต่ก็เป็นเช่นเดิมอีกคนไม่แม้แต่จะสนใจ ยังคงทำอยู่อย่างนั้น

ขาที่เคยทรงตัวอยู่ตอนนี้กลับไร้เรี่ยวแรง ขาทั้งสองข้างที่เคยเหยียดตรง ตอนนี้งอลงพร้อมกับลำตัวที่โน้มลงไปข้างหน้าอย่างห้ามไม่ได้ มินกยูที่เห็นแบบนั้นจึงใช้ขาข้างนึงแทรกระหว่างขาทั้งสองข้างของอีกคนเพื่อพยุงร่างของอีกคนเอาไว้ ก่อนละมือจากเอวบางมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของตัวเองแล้วจ่อไปที่ช่องทางของอีกคน วอนอูรับรู้ได้ถึงสิ่งที่กำลังจะกิดขึ้น

“ไม่นะ” เขานึกพลางพลิกตัวกลับหันหน้าเข้าหาอีกคนแล้วออกแรงผลักจนอีกคนเสียหลัก ก่อนวิ่งตรงไปยังประตูห้อง

“ไม่ได้ เรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้น” เขานึก จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา

“ตุ้บ” เสียงของลำตัวที่กระแทกกับพื้นห้อง เขาล้มคว่ำลงกับพื้นเพราะอีกคนที่ตามมายื่นเท้ามาขัดขาของเขาอย่างจงใจ

วอนอูใช้มือยันตัวเพื่อจะลุกขึ้น แต่แขนข้างหนึ่งก็ถูกคว้าไว้โดยอีกคนที่กระชากเขาขึ้นมาจากพื้น ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกแรงเหวี่ยงไปที่เตียงจนเสียหลักล้มลง หน้าท้องของเขากระแทกเข้าที่ด้านข้างของเตียงจนทรุดนั่งลงไปที่ข้างเตียง

“มีสติหน่อยสิมินกยู” เขาพูดใส่อีกคนที่เดินไปนั่งลงข้างๆเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

“คงได้สติแล้วสินะ” เขานึกเมื่อเห็นอีกคนนั่งจ้องเขานิ่ง แต่ยังไม่ทันไร อีกคนก็เข้าประชิดตัวที่ด้านหลังแล้วใช้แขนข้างขวาช้อนเข้าที่กลางลำตัวของเขาเพื่อพยุงให้เขาลุกขึ้นในท่าคุกเข่า

❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄  ❄

“อ๊ะ..” เสียงแหบพล่าดังขึ้น พร้อมกับลำตัวที่งอลง และมือที่เอื้อมไปคว้าผ้าปูที่นอนก่อนจิกลงอย่างเต็มแรงด้วยความเจ็บ

เขาสะดุ้งทันทีที่ได้รับสัมผัสจากอีกคน อย่างไม่ทันตั้งตัว ทั้งตกใจทั้งเจ็บ เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา ในใจอยากจะหนีออกไปให้พ้นจากตรงนี้แต่ตอนนี้เหมือนว่าร่างกายของเขามันร้อนไปหมด แขนและขาเหมือนไร้เรี่ยวแรง และความเจ็บที่เกินจะทนทางช่องทางด้านหลัง

“อ๊า” เขาร้องออกมาอีกครั้งเมื่ออีกคนฝังเขียวลงบนไหล่ข้างซ้ายของเขา จนลำตัวที่งออยู่ยืดขึ้นเพราะความเจ็บ ก่อนที่มือทั้งสองข้างของอีกคนจะคว้าเข้าที่สะโพกของเขาแล้วออกแรงผลักเข้าหาลำตัว นั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกถึงความเจ็บและจุกที่ช่องทางด้านหลัง จนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

วอนอูพยายามแกะมือของอีกคนออก แต่นอกจากจะไม่ได้ผลแล้วอีกคนยังเร่งจังหวะขยับสะโพกของเขา จนเขาต้องใช้แขนยันตัวเองไว้กับเตียงนอนเพื่อพยุงตัวเอาไว้

เสียงหอบหายใจของคนสองคนชัดเจนขึ้นเมื่อการเคลื่อนไหวหยุดลง สะโพกที่เคยถูกเกาะกุมโดยมือหนาตอนนี้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้ว วอนอูทรุดตัวลงนั่งเพราะเข่าที่ดูเหมือนว่าจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ ก่อนที่อีกคนจะขยับตัวออกแล้วใช้มือข้างหนึ่งผลักลำตัวด้านหลังของเขาลงไปบนเตียง ทำให้ในตอนนี้มีเพียงร่างกายส่วนบนที่พาดอยู่บนเตียง

“มินกยูอย่า” เสียงแหบพร่าที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยินดังขึ้นราวกับจะขอร้อง แต่อีกคนนอกจากจะไม่สนใจเสียงของเขาแล้วยังจับขาของเขาให้แยกออก ก่อนดันส่วนอ่อนไหวเข้ามาอย่างสุดแรง สะโพกของเขาถูกจับด้วยสองมือหนาอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นการจับยึดไว้ให้อยูกับที่ ... มินกยูขยับสะโพกของตัวเองเร็วและถี่ขึ้น ก่อนเลื่อนมือข้างที่ถนัดมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกคนแล้วขยับมือขึ้นลงตามจังหวะของสะโพกที่ขยับอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไม่นานนักของเหลวก็ถูกปลดปล่อยภายในช่องทางของอีกคน เป็นเวลาเดียวกันกับที่มือหนาเต็มไปด้วยของเหลวที่ถูกปลดปล่อยของอีกคน

เมื่ออีกคนแยกตัวออกวอนอูทรุดตัวลงกับพื้นพลางหอบหายใจถี่ ก่อนที่อีกคนจะช้อนตัวของเขาขึ้นไปวางบนเตียงอย่างเบามือ

To Be Continued ...

minwon fiction by @Serenity1707